“He pa wat betekent dat spiri gedoe van tante Johanna eigenlijk” ? Ik kijk mijn zoon verwonderd aan. “Hoe bedoel je dat jongen”? vraag ik hem. “Ze heeft het toch steeds tegen jou dat jij meer spiri moet worden”. “Oh je bedoelt spiritueel.” Ja papa, dat bedoel ik. Als ze met je praat is het net of jij wat dommig bent papa. Jij begrijpt heel veel dingen niet lijkt wel. Tante zegt dat er heel veel dingen zijn die jij moet leren. Ik dacht dat kinderen veel moeten leren. Waarom moet jij ook nog veel leren papa? Ik dacht dat jij altijd alles weet.” “Nee lieverd je vader weet niet alles. En papa kan ook nog heel veel dingen leren. Vooral dingen die papa interessant vindt en dingen die papa helpen andere mensen goed te begrijpen. Ik begrijp tante Johanna niet altijd helemaal. Ze is heel lief en papa is dol op haar. Tante Johanna zegt dat ze mensen kan genezen met haar handen en ze vind dat papa dat ook moet leren.”Wil je dat niet papa?” “Nee dat wil ik niet. Papa kan andere dingen heel goed. Ik kan bijvoorbeeld heel goed trekker rijden en hout hakken. En ik ben goed in mijn werk en kan leuk met jullie spelen. Maar ik kan niet wat jouw tante kan. Ook kan papa minder goed dingen in elkaar zetten, dat kan je mama veel beter. Zo kan ik sommige dingen wel en andere dingen niet. Net zoals jij heel goed kunt rekenen en taal wat moeilijker vindt. Jij bent ook veel beter in memory (=spelletje) dan papa. We kunnen sommige dingen heel goed en andere dingen wat minder. Dat is niet erg want als ik iets niet goed kan kun jij me helpen. En verder kan ik goed papa zijn want dat is het aller-leukste.” De ogen van mijn zoon beginnen te stralen en hij zegt:”Dat is waar papa, jij bent de allerliefste papa ter wereld en jij hoeft niet spiri te zijn, want ik vind je gewoon leuk zoals je bent hoor papa.”
Ik realiseerde me pas heel veel later dat spiritualiteit niks te maken heeft met wat tante Johanna van me vroeg. Ik kom mensen tegen die zichzelf spiritueel noemen en dan bezig zijn met bijvoorbeeld reiki of tarot en zich dan gedragen t.o.v. mij of ik iets essentieels mis in het leven. Ook bezocht ik eens een congres over spiritualiteit. De sfeer die de mensen uitstraalden die zich dicht bij de “meester” bevonden deed me bijna klein voelen. Ze hadden iets verhevens, een soort onaanraakbaarheid, het leek of hun de ogen was geopend, zij zagen dingen die ik absoluut niet kon waarnemen. Ik krijg dan het gevoel dat ik nog een lange weg te gaan heb en misschien is dat ook wel zo.
Gelukkig voor mij zijn er momenten van een absolute aanraking en ontroering. Waaronder het bovenstaande gesprekje met mijn zoon. In dit kleine intieme gesprek met mijn zoon ontvouwde zich voor mij een glimp van werkelijke spiritualiteit. Het bracht me bij de essentie van vader zijn: betekenisvol en aanwezig zijn voor mijn zoon (en dochters). En hij liet merken dat hij dat waardeerde. Dat is voor mij spiritualiteit, ontdaan van alle opsmuk en recht uit het hart.
