Van verlegen naar assertief
Ze was een jaar of tien toen ze bij me op jiujitsu kwam. Een tikje verlegen en erg zoekende. Ze had net een overstap gemaakt naar een nieuwe school.
Jolein is van het presteren, maar in de begintijd op jiujitsu was ze afwachtend en voorzichtig. Naarmate ze wat ouder werd begon haar gedrag wezenlijk te veranderen. Ze werd steeds fanatieker en enthousiaster. De verlegenheid maakte plaats voor assertiviteit.
Een groot thema in haar leven is rechtvaardigheid. Dingen moeten logisch voor haar zijn en van A tot Z kloppen. Als iets voor haar niet klopt dan laat ze dat zeker weten.
Ze vindt het leuk nieuwe jiujitsuka’s wegwijs te maken en te helpen bij de beginselen van het vallen en werptechniekjes.
Een misvatting
Op een dag zag ik Jolein met een partner werken die in de aanzet van een werptechniek een veel voorkomende fout maakte. Bij haar partner kon je perfect zien waardoor het mis ging. Ik liet Jolein en haar partner de oefening voordoen voor de groep waardoor het duidelijk zichtbaar werd wat er misging. Ik bedankte de partner van Jolein voor het voordoen. Maar Jolein schoot uit haar slof en zei: “Sensei, het is niet leuk dat je hem te kakken zet.”
Enigszins verbaasd vroeg ik haar, “Wat bedoel je precies?”
“Nou hij doet het toch niet goed en jij benadrukt dat nog even door het hem voor de hele groep te laten uitvoeren. Daarmee kwets je hem toch?”
Ik krabde even achter mijn oor. Het was mijn bedoeling om de groep van deze veelvoorkomende fout te laten leren. Een fout maken is voor mij een kans tot verbetering.
Toen ik een poging deed om dit te zeggen zei Jolein: “Ja, je hoeft je niet te verdedigen hoor. Op school krijgen we altijd te horen dat we het niet fout mogen doen en je loopt dan ook nog eens het risico uitgelachen te worden.
“Maar dat is toch idioot, om iemand uit te lachen die een fout maakt. We maken allemaal fouten en dat is nodig om verder te komen. Fouten zijn er om van te leren”, zeg ik.
“Zo werkt het bij ons meestal niet. Je ziet toch zelf ook wel aan zijn gezicht (haar partner) dat hij het helemaal niet leuk vond wat je deed.”
“Klopt dat? ”vroeg ik hem. Hij knikte bedremmeld.
Inzicht en erkenning
“Dat spijt mij enorm”, zeg ik,” het was niet de bedoeling je voor schut te zetten. Ik was blij dat ik iedereen kon laten zien waar de valkuil voor de inzet van deze worp zit.”
Een blos kleurde mijn wangen. Dat ik me niet gerealiseerd had wat dit voor hem betekende. Gelukkig brak er toen bij hem een glimlach door.
Blij en tevens wat beschaamd dat ze me hier mee confronteerde, zei ik : “Dank je wel Jolein, dat je mij erop attendeerde dat ik hem hiermee kwetste. Ik waardeer het enorm dat jullie zo goed op elkaar passen en mij de spiegel voorhouden als dat nodig is.”
Ik ben er trots op dat mijn leerlingen mij durven aanspreken, assertief zijn en altijd respect tonen, waardoor we een fijne, open werksfeer in de dojo hebben.
*Jolein heeft toestemming gegeven om dit zo te publiceren.
